Μια εξαιρετική προσέγγιση του θέματος των κακοδοξιών της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, μέσα από την ιστορική της διαδρομή από τα βάθη των αιώνων... Ας την παρακολουθήσουμε:
ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Το κακό ξεκίνησε σιγά και βαθμιαία, από την εποχή του Μεγάλου Κων/νου. Πολλά όμως έχουμε στις ημέρες του Μεγάλου Θεοδοσίου και του Ιουστινιανού. Προκειμένου να στηρίξει το ιερατείο της Ανατολικής Εκκλησίας ο Μέγας Θεοδόσιος, αναφέρει η ιστορία: "Δια διατάγματος εκδοθέντος κατά το μήνα Φεβρουάριο του 380, καθιέρωσε το θρίαμβο της Ορθοδοξίας".
Αυτός επέβαλε αυστηρές ποινές σε όσους δεν ήταν μέλη της επίσημης Εκκλησίας. Τους αφαίρεσε όλα τα πολιτικά δικαιώματα, καταδίκασε πολλούς σε εξορία επέβαλε κατά τινών μάλιστα και την ποινή του θανάτου. Σχολιάζοντας τα ανωτέρω ο Ολλανδός Βυζαντινολόγος Έσσελιγκ γράφει: "Ήταν πλέον τόσο ισχυρή η Εκκλησία ώστε να αναγκάζει του ανθρώπους να εισέλθουν".
Πολλά κακά επέφερε στην Εκκλησία και ο Ιουστινιανός.
"Οι εθνικοί κατά μάζας προσέρχονταν στον χριστιανισμό, έφερναν μαζί τους πάσας τας κακίας και πολλάς κακάς συνηθείας και έξεις, αίτινες ξέναι το πρώτον και αποτροπιαστικαί θεωρούμεναι ολίγον κατ΄ολίγον εισχώρουν είς την χριστιανική κοινωνία που η όψις δι' αυτών εντελώς ηλλοιωμένη παρουσιάζεται". (Αμ. Αλεβιζάτος από το βιβλίο του Έσσελιγκ Βυζαντινός Πολιτισμός σελ. 36).
Η διήγηση του Ιουστίνου (αρχαίου απολογητού) αποδεικνύει δύο τινά, Πρώτον, ότι μέχρι το 157 μ Χ. δεν υπήρχαν στην Εκκλησία ιερείς ή αρχιερείς, και δεύτερον, ότι τους ιερείς και αρχιερείς εισήγαγαν στην εκκλησία ειδωλολάτρες οπαδοί του Μίθρα του Θεού των Περσών, όταν μετά τον Ιουστίνο εισήλθαν αυτοί στην εκκλησία κατά μάζες.
Άλλοι ιστορικοί αναφέρουν: "Οι εξ Ιουδαίων θέλησαν να φέρουν εντός της χριστιανικής Εκκλησίας μέρος από τα ιουδαϊκά ήθη και τις ιουδαϊκές διατάξεις... Οι εξ ειδωλολατρών χριστιανοί έφεραν τις δικές τους ενοχλήσεις στην Εκκλησία. Οι αθρόες προσχωρήσεις σχεδόν κάθε ημέρα ήταν επόμενο να δυσκολεύσουν τις εκκλησιαστικές αρχές... και από τις τάξεις αυτές προήλθαν στις τάξεις της εκκλησίας όχι ολίγα, ουδέ μικρά σκάνδαλα και ζιζάνια" (Μιχ. Γαλανός).
Όταν κατά τον τέταρτο περίπου αιώνα, εισχώρησε επίσημα ο όρος "ιερέας" στην Εκκλησία από συνήθεια των ειδωλολατρών και των Ιουδαίων εννοείται ο προϊστάμενος - πρόεδρος της Εκκλησίας, όχι ο άνθρωπος που έχει την εξουσία του "δεσμείν και λύειν" όπως έχει σήμερα. Η συμμετοχή όμως των αυτοκρατόρων στα εκκλησιαστικά θέματα και τα Αξιώματα που παραχώρησαν στους ποιμένες των Εκκλησιών τα οποία οι εκκλησιαστικοί αβασάνιστα υιοθέτησαν, έγιναν αιτία να θελήσουν οι εκκλησιαστικοί άνδρες να σταθεροποιήσουν τη θέση τους και να διακηρύξουν:
Άνευ ιερέως ή αρχιερέως Εκκλησία δεν υπάρχει.
Γι' αυτούς λοιπόν, δεν ισχύουν τα λόγια του Χριστού:
"Όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι στο όνομά μου εκεί είμαι κι εγώ εν μέσω αυτών". Που σημαίνουν ότι είναι μια πλήρης Εκκλησία.
Έτσι δογμάτισαν την "ειδική ιεροσύνη" ότι μόνο ο ιερεύς ο αμαρτωλός φυσικά άνθρωπος έχει το δικαίωμα να δίδει τη Χάρη του Θεού όπου θέλει, και να την αφαιρεί απ' όπου επιθυμεί. Αυτό όμως σημαίνει, ότι ο Θεός συγχωρεί τον αμαρτωλό χρησιμοποιώντας άλλον αμαρτωλό. Αυτά περιορίζουν την ελευθερία του Ευαγγελίου, και αφαιρούν την αξιομισθία του Αίματός Του.
Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί, ότι ιερέας-αρχιερέας είναι μόνον ο Κύριος, ο οποίος "εις τον απαράβατο αιώνα έχει την Ιεροσύνη". Κατά τους εκκλησιαστικούς ιστορικούς επίσης της ορθοδόξου Εκκλησίας, η αποστασία έχει την αρχή της στο 450 μ.Χ. Από την εποχή αυτή αρχίζει η παρακμή που οφείλεται κυρίως στην αχαλίνωτη παράδοση.
Αυτή η "εκκλησιαστική παράδοση" εκτόπισε την Αποστολική Ιερά Παράδοση και η παρηκμασμένη εκκλησιαστική κατάσταση υιοθέτησε κάθε ιουδαϊκό και ειδωλολατρικό στοιχείο, που βοήθησε στην σταθεροποίηση του "ειδικού" πλέον ιερατικού κλάδου, κι έτσι ήταν πλέον ισχυροί άνδρες "ώστε ανάγκαζαν το λαό να εισέλθει στην Εκκλησία" κατά τον Έσσελιγκ. Και ποια ήταν τα αποτελέσματα;
1oν. Εκτόπισαν το στοιχείο του αγιασμού!
Αυτό το στοιχείο διακρίνει τα μέλη της Εκκλησίας, αυτό το τοποθέτησαν σε ορισμένα άτομα, σε όσα κατά την αρρωστημένη αντίληψή τους, νόμιζαν ότι έκαναν θαύματα. Έτσι αποστέρησαν το δικαίωμα από το Θεό που μόνος Αυτός "γνωρίζει τους όντας αυτού". Μετά το θάνατο των αγίων αυτών έκαμαν τα οστά τους στοιχεία λατρείας και προσκυνήσεως. Έτσι δημιουργήθηκαν οι έμποροι των "ιερών - λειψάνων" για τους οποίους γράφει πολλά, και άκρως δυσάρεστα η ιστορία.
2ον. Αντί του αγιασμού του Αγίου Πνεύματος οι "ειδικοί ιερείς" έκαμαν δικό τους αγιασμό, με το νερό νεροποιήμενο αγιασμό, τον οποίο μόνο ο "ειδικός ιερέας" έχει δικαίωμα να εκτελέσει.Το άψυχο δηλαδή νεράκι αγιάζει τo έμψυχο. O αγιασμός αυτός είναι κατασκεύασμα του 5ου αιώνα από ιουδαϊκή επίδραση. Έτσι οι άνθρωποι κατασκευάζουν μόνοι τους τον αγιασμό και δεν έχουν την ανάγκη του Αγίου Πνεύματος.
3ον. Κατάργησαν οι ειδικοί το βιβλικό βάφτισμα των ενηλίκων και εφήρμοσαν το βάπτισμα των νηπίων. Για να δικαιολογήσουν τη θέση τους εμφανίζουν κατά το βάπτισμα:
1ον. Το νήπιο ως κατοικητήριο των δαιμονίων. Αυτοί κατόπιν του "διαβάζουν" τους εξορκισμούς και διώχνουν τα δαιμόνια.
2ον. Εμφανίζουν τον Ναό σαν πολυκατοικία δαιμονίων κατά το μυστήριον.
3ον. Παρουσιάζουν την Κολυμπήθρα ως πισίνα στην οποία μπανιάρονται τα δαιμόνια και ο ιερέας προσπαθεί, "διαβάζοντας", να τα απομακρύνει κατά το μυστήριο. Μετά το βάπτισμα και όταν πλέον το παιδί αρχίζει να καταλαβαίνει τη ζωή του λένε: “Σε κάναμε χριστιανό αφού σε βαφτίσαμε”. Αν πίστεψε ή όχι δεν το ρωτούν ποτέ αφού δεν έχει και την ικανότητα να απαντήσει. Ενώ, αντίθετα, πάντα προηγείται πίστη και ακολουθεί το βάπτισμα, κατά τη ρητή εντολή του Χριστού (Μάρκ.16:16)..
4ον. Με το νηπιοβάπτισμα κατάργησαν την πείρα της Αναγέννησης διαμέσου του Αγίου Πνεύματος, διότι πιστεύουν, κι εδώ λάθος, ότι με το βάπτισμα “μαγικά” ο άνθρωπος αναγεννάται. Αυτός είναι ο λόγος που στην Ορθόδοξη εκκλησία δεν γίνεται ποτέ λόγος περί αναγεννήσεως. Αυτό αντιτίθεται στη διδασκαλία του Συμεών του νέου Θεολόγου, ο οποίος θεωρεί ότι το βάπτισμα δεν σώζει, αλλά χρειάζεται ενσυνείδητη εμπειρία με το Άγιο Πνεύμα.
5ον. Την εξομολόγηση προς το Θεό την οικειοποιήθηκαν οι "ειδικοί ιερείς".
Όσο άγιος κι αν είσαι, όσες βιβλικές αρετές κι αν έχεις κι αν σε διακρίνουν, αν ο ειδικός ιερέας δε σου δώσει άφεση αμαρτιών δεν πρόκειται να δεις Θεού πρόσωπο. Ο ιερέας έχει ην εξουσία του "δεσμείν και λύειν". Αν αυτός δεν πει στο Θεό: "Συγχώρησον αυτόν δι' εμού, του αμαρτωλού και ανάξιου δούλου σου", δε θα έχεις ποτέ εισιτήριο στη βασιλεία του Θεού. Αυτό έγινε αιτία να δημιουργηθεί η εμπορική επιχείρηση των Συγχωροχαρτιών για τα οποία μας πληροφορούν οι ιστορικοί ότι ανέκαθεν και η Ανατολική, παράλληλα με την Παπική Εκκλησία, εξέδιδε και αυτή Συγχωροχάρτια και μάλιστα με νομοθετημένη συνήθεια. Με άλλα λόγια κατά τους ιερείς ο Θεός συγχωρεί τον κάθε αμαρτωλό χρησιμοποιώντας κι άλλο αμαρτωλό, και όχι δια του Αίματος του Χριστού όπως διατρανώνει ο γραπτός Λόγος. Αυτό λέγεται ανταρσία, αποστασία και αίρεση.
6ον. Οι ειδικοί ιερείς ξανασταυρώνουν το Χριστό κατά την Ορθόδοξη διδασκαλία. Κάθε φορά που ο ειδικός ιερέας επιτελεί τη θεία Λειτουργία ξανασταυρώνει το Χριστό πάνω στην Αγία Τράπεζα. Ό,τι έγινε στο Γολγοθά το ίδιο κάνει και ο ιερέας στην Αγία Τράπεζα σε κάθε Λειτουργία. Με άλλα λόγια, αυτό γι' αυτούς σημαίνει ότι ο Χριστός δεν τελειοποίησε το έργο της σωτηρίας στο σταυρό, και έρχονται οι ανειδίκευτοι "ειδικοί" ιερείς να το τελειοποιήσουν. Κι όμως, ο Κύριος είπε εκείνο το θριαμβευτικό "Τετέλεσται". Όχι μόνον, αλλά και το Πνεύμα το Άγιο μας πληροφορεί ότι: "Αυτός προσέφερε μία θυσία μια φορά για πάντα υπέρ των αμαρτιών".
Αυτό φανερώνει την "άπαξ" γενομένη θυσία (Εβρ.10:12). Ο Θείος Δείπνος δεν είναι τίποτε άλλο από μία ανάμνηση του ιστορικού γεγονότος - της θυσίας του Χριστού. Άλλωστε η λέξη "ανάμνηση", που είπε ο Χριστός, αυτό ακριβώς σημαίνει. Επανέρχεται στη μνήμη ένα τετελεσμένο γεγονός.
7ον. Όλα τα ανωτέρω και όλες οι άλλες συνήθειες και τα ιερατικά συστήματα δεν έχουν καμιά βιβλική βάση, ούτε βασίζονται στην Ιερά Αποστολική Παράδοση, (εδώ δεν μιλάμε για την εκκλησιαστική παράδοση). Όλα έχουν την προέλευσή τους από ψευδεπίγραφα κείμενα.
Πρόκειται, λοιπόν, περί πλήρους αποστασίας, ανταρσίας και ανυπακοής, την οποία επισφράγισε ο Θεσμός των "Επτά Μυστηρίων".
Η εξιστόρηση του θέματος των "Μυστηρίων" παρουσιάζει μία πλήρη αστάθεια. Η Καινή Διαθήκη μας ομιλεί περί δυο ιερών τελετών (κατά τους Ορθόδοξους “μυστηρίων”). Όλα γενικώς τα αρχαία κείμενα ομιλούν περί δύο τελετών-μυστηρίων. Οι χριστιανοί από τον 2ο αιώνα μ.Χ. άρχισαν από σεβασμό να ονομάζουν “μυστήρια” όλες τις θρησκευτικές εκδηλώσεις, επηρεαζόμενοι από τα ειδωλολατρικά μυστήρια (Ελευσίνια Μυστήρια, Καβείρια Μυστήρια κλπ).
Έτσι λένε οι ιστορικοί, και όλοι από ιστορική ανάγκη αυτό υποστηρίζουν."Ο αριθμός των μυστηρίων ούτε στην Καινή Διαθήκη, ούτε και των πατέρων ή των παλαιότερων εκκλησιαστικών συγγραφέων καθορίζεται... πάντα από το 12ο αιώνα και μετά, τα ειδικά μέσα Χάριτος" φέρουν τον αριθμό επτά.
Πέρασαν, λοιπόν, δώδεκα αιώνες και κατά το 13ο αιώνα εμφανίζονται τα "Επτά Μυστήρια". Αυτά είναι κατασκευάσματα λοιπόν, του 13ου αιώνα, και όμως υποστηρίζουν ότι αυτά είναι τα "μέσα της Χάριτος". Έτσι παραμέλησαν το Αίμα του Χριστού και στη θέση του τοποθέτησαν τα τεχνάσματα των στείρων πνευμάτων του 13ου αιώνα .
Δια των Μυστηρίων υποστηρίζουν ότι σώζεται ο άνθρωπος και το Αίμα του Ιησού Χριστού δεν το αναφέρουν. Γι' αυτό οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι έχουν την προέλευση από το ψευδεπίγραφο βιβλίο του Διονυσίου Αρεοπαγίτη (Ψευδο-Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης). Αν αυτό δεν λέγεται αίρεση αποστασία, ανταρσία και ανυπακοή, τότε πώς λέγεται;
8ον. Κατόπιν αυτών θα ήταν πλέον φυσικό ότι θα αντικαθιστούσαν και το φως του Χριστού με άλλο ανθρώπινο. Έγινε κι αυτό, δεν ξέφυγε από το πνεύμα της αποστασίας. Υποστηρίζουν ότι κάθε Μεγάλο Σάββατο μόνο ο Ορθόδοξος Πατριάρχης των Ιεροσολύμων παίρνει αοράτως το "άγιο" φως από τον τάφο του Χριστού. Κάτι που τελευταία ομολογούν ότι αυτό δε συμβαίνει, ακόμη και αγιοταφίτες κληρικοί. Κάποιοι άσχετοι, όμως, τους διαψεύδουν, γιατί θεωρούν ότι “εκείνοι ξέρουν καλύτερα”.
Και μ' αυτό αποδεικνύουν ότι μόνο η Ορθοδοξία είναι η αληθινή και γνήσια Εκκλησία. Έδωσε χάρη ο Θεός, με αδιάσειστα στοιχεία και επιχειρήματα αποδείχθηκε η πλάνη και η απάτη περί του λεγόμενου "αγίου φωτός". Όλα επομένως έχουν θεμέλια αβάσιμα και ανιστόρητα, νόθα και παραποιημένα.
9ον. Στα βυζαντινά χρόνια οι καλόγεροι από οκνηρία και για να αποφύγουν το στρατιωτικό ίδρυσαν πολλά Μοναστήρια. Για τη διατήρησή τους ζητούσαν από τους αφελείς ανθρώπους να προσφέρουν δωρεές για την σωτηρία της ψυχής τους.
Έτσι επικράτησε η αντιχριστιανική διδασκαλία ότι ο άνθρωπος σώζεται βασικά δια των έργων, ώστε έλεγαν το ένα πόδι της σωτηρίας είναι η πίστη και το άλλο είναι τα έργα. Ο λόγος του Θεού όμως απορρίπτει αυτή τη διδασκαλία και λέει: "κατά χάριν είσθε σωσμένοι δια της πίστεως, και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το Δώρο, ουχί εξ έργων δια να μη καυχηθεί τις" Εφεσ.2:8-9).
"Όστις (Χριστός) έσωσε ημάς και μας κάλεσε με κλήση αγία όχι κατά τα έργα ημών αλλά κατά την εαυτού πρόθεση και χάρη”. Αποκλείονται, λοιπόν, ανθρώπινες μεσιτείες και προσπάθειες. Τα έργα ακολουθούν και αποδεικνύουν την πίστη και τη σωτηρία. Ο λαός που τον κρατούσαν στην άγνοια των Γραφών, μη γνωρίζοντας τα θεϊκά μηνύματα, έδιδε αφειδώς στα Μοναστήρια, και έτσι αυτά απόκτησαν τεράστιες περιουσίες.
10ον. Η παρακμή αυτή οδήγησε στη μεσιτεία των Αγίων. Επιμένουν λοιπόν ότι οι άγιοι μεσιτεύουν. Κάποιοι, για να ελαφρύνουν το θεολογικό όρο, λένε ότι δε μεσιτεύουν αλλά “πρεσβεύουν”. Δεν υπάρχει όμως κανένα σημείο στην Καινή Διαθήκη, ούτε στα αρχαία κείμενα των πατέρων που να αναφέρεται σε μεσιτείες ή πρεσβείες πεθαμένων αγίων.
Η αρχέγονη Εκκλησία ακολούθησε τη Βιβλική, γραμμή δεν αναφέρθηκε ποτέ σε αυτήν την πλάνη. Κατ' αρχήν ο λόγος του Θεού ορίζει σαφώς: "εἷς γὰρ θεός, εἷς καὶ μεσίτης θεοῦ καὶ ἀνθρώπων ἄνθρωπος Χριστὸς Ἰησοῦς" (Α΄ Τιμόθεου 2:5). Οι άνθρωποι από άγνοια χρησιμοποιούν πολλούς μεσίτες αλλά είναι εκτός πραγματικότητας.
Αυτό λέγεται αποστασία. Και κατά την ορθόδοξη αντίληψη οι άγιοι δεν είναι πάνσοφοι, παντογνώστες, καρδιογνώστες, δεν είναι παντοδύναμοι, πώς λοιπόν θα γνωρίζουν τις κατά τόπους επικλήσεις των ανθρώπων; Μα λένε, γνωρίζουν διότι σύμφωνα με το Λουκά 15:10 γράφει ότι "μεγάλη χαρά γίνεται στον ουρανό ενώπιον των αγγέλων του Θεού για έναν αμαρτωλό μετανοούντα".
Πώς γίνεται λοιπόν η χαρά αν δεν ξέρουν οι άγιοι τι γίνεται στη γη; Η απάντηση είναι από το λόγο του Θεού: Ο Xριστός γνωστοποιεί τα γεγονότα που συμβαίνουν στη γη ενώπιον των αγγέλων. Από τον Κύριο γνωρίζουν την μετάνοια του αμαρτωλού και γίνεται χαρά στους ουρανούς, διότι ο Χριστός είπε:
"Πας όστις με ομολογήσει έμπροσθεν των ανθρώπων και ο Υιός του ανθρώπου θέλει ομολογήσει αυτόν έμπροσθεν των αγγέλων του Θεού".
Δεν λέει έμπροσθεν των αγίων, αλλά έμπροσθεν των αγγέλων, ειδικά στους αγγέλους αναφέρεται διότι οι άγγελοι είναι τα υπηρετικά πνεύματα, και θεωρεί ο Κύριος καλό να πληροφορήσει τα αγγελικά όντα για τα αποτελέσματα της υπηρεσίας τους...
No comments:
Post a Comment